Pro memorie

Sommige souvenirs koop je in het begin van de reis. Andere pas op het einde. Wij kochten de onze ongeveer in het midden, maar dat wisten we toen niet. En het zal uiteindelijk niet het midden geweest zijn.

Roodgoud met een twist in de vorm. Niet klassiek, maar ook niet bepaald avant-garde. We vonden ze allebei prachtig, daar was één blik op de ringen en een blik naar elkaar genoeg voor. We hadden nooit veel woorden nodig. Of dat dacht ik toch.

Een geweldig feest met tranen en dansen en liefde. En dan heb je iets rond je vingers dat meer kost dan alle kleren aan je lijf samen. Als een smartphone, maar dan zonder de functionaliteit. Pro memorie.

Tot...

Ja, tot wat, eigenlijk?

Tot je de ring gedachteloos rond je vinger laat draaien, er nerveus mee op tafel tikt?

Tot je ermee opstaat en weer mee gaat slapen, maar vergeet dat die rond je vinger zit?

Of tot je elk moment de knelling voelt, een zelfgebouwde kooi waarvan je niet durft te vragen waar de sleutel ligt.

We hebben onze ringen uitgedaan. De mijne is nu een ongelooflijk decadente sleutelhanger. Geen idee wat er met de hare gebeurd is.

Toch is onze reis niet afgelopen, zal dat ook nooit zijn. De vruchten van haar schoot zijn ook de mijne, heerlijke wonders, zo vrolijk en zo vermoeiend. We reizen niet meer samen. Maar de souvenirs zullen we altijd hebben. Pro memorie.