2022 was een jaar
Jaaroverzichten zijn niet mijn forte. Ten eerste is mijn tijdsbesef niet van die aard dat ‘een jaar’ me veel zegt. Terugkijkend is het zeker handig om een jaartal te plakken op sommige gebeurtenissen, al was het maar om het geheel de illusie van een logisch uit zichzelf voortvloeiend verhaal te geven. En ik snap zeker de nood aan lichtjes, feesten en samen zijn in de donkerste periode van onze omwenteling. No shade. Maar mijn leven past in een jaarstructuur zoals ik pas in een kerkelijke viering: ongemakkelijk en met amper te verhullen tegenzin.
Daarnaast kan ik ook niets rangschikken. Beste dit, leukste dat, het is voor mij allemaal zodanig momentgebonden, dat ik me zelfs bij het simpelweg leuk vinden van iets toch enigszins indek. Want wat weet ik nu of mijn ervaring, het rechstreekse gevolg van mijn hyperindividuele levensloop, overeenkomt met de jouwe, jij immer van het mijne gescheiden bewustzijn?
Dat gezegd zijnde (lees: ingedekt, die handel), dingen die ik me zijn bijgebleven in de afgelopen periode, in willekeurige volgorde:
Films:
- Everything Everwhere All at Once
Fucking Divine. Hoe te leven in een willekeurig en ultiem betekenisloos universum? Human connection, baby. Wondermooi en eindeloos entertainend.
- Avatar 2: The Way of Water
Het lag vast voor een deel aan de geestesverruimende middelen die ik in het eerste kwartier naar binnen heb gespeeld, maar dit was wel de beste filmervaring in lange tijd. Geen idee waar de grens nog ligt tussen wat de camera opneemt en wat de computer genereert. Visueel spektakel van de bovenste plank.
- Doctor Strange & the Multiverse of Madness
De eerste MCU film ooit die me hoegenaamd niet kon bekoren. Cynische brol die vanuit een dom scenario vertrekt en geen zin heeft om de personages tot hun recht te laten komen (RIP Wanda). Bah. Maar het is me wel bijgebleven.
Series:
- Andor
Hoewel ik een grote fan ben van laserzwaarden en ruimtemagie, zijn de kanten van het Star Wars universum zonder weledele dames en zelfingenomen oude mannen essentiëel voor de beste verhalen. En Andor toont dat Star Wars ook met iets minder space opera kan schitteren. Fuck the Empire!
- She-Hulk: Attorney at Law
Marvel blijft zeer goed in hun casting, dat bewijst Tatiana Maslany maar weer hier. Fris, vrolijk en meer dan bereid om een maatschappelijk standpunt in te nemen. Captain America fucks!
- Severance
Het is niet makkelijk om al te weird te gaan in de mainstream, maar Severance schept een bizarre wereld met enkele zelfzekere pennentrekken en laat je de (psychologische) horror ervan rustig zelf ontdekken. Fuck You, mister Milchick!
Albums:
Ik heb geen woordenschat hiervoor, vrees ik. Dit zijn drie albums die ik top vond; geen van de drie zijn van 2022 en ik ga ze verder ook niet omschrijven of verdedigen. Make of that what you will.
- Sorry, Meg Myers
- Gravel & Wine, Gin Wigmore
- Church of Scars, Bishop Briggs
Boeken:
- The Actual Star, Monica Byrne
Ok, ik heb het nog steeds niet uit, maar dat ligt aan mij, niet aan het boek. Een verhaal dat drieduizend jaar omvat, een toekomstvisie die enigszins bizar aanvoelt, maar tenminste niet gewoon ‘nu, maar in de toekomst’ is. Ask me again in a few months.
- Tomorrow and Tomorrow and Tomorrow, Gabrielle Zevin
Een mooi portret van een menselijke relatie, tegen de achtergrond van de opkomende gamesindustrie in de jaren tachtig en negentig. Enkel triestig als je denkt dat het leven een sprookje is.
- Into the Woods: A Five Act Journey Into Story, John Yorke
Ik heb nog niet genoeg gelezen over verhaalstructuur om te zeggen hoe goed dit boek is, maar ik vond het interessant en goed geschreven, met veel bekende voorbeelden. Alles is een verhaal, dus dan kan je de structuur maar beter wat vatten.
Games:
- God of War
De versie uit 2018, voor de duidelijkheid. Ik ben er pas dit jaar aan begonnen, en heb het vervolgens op een paar dagen uitgespeeld. Mooi, spectaculair, elegant, zeker, maar het steunt ook enorm op de relatie van het hoofdpersonage met diens jonge zoon, en het is absurd hoe goed dat werkt.
- Inscryption
Deliciously weird. Het begint als een leuke roguelike deckbuilder, maar toont zichzelf uiteindelijk als veel meer. Niet perfect, maar wel zeer interessant, en een narratieve ervaring die geen enkel ander medium kan bieden.
- Mass Effect: Legendary Edition
Mijn blik is hier vertroebeld door nostalgie. De eerste Mass Effect, die uitkwam toen ik een prille 21 jaar was, is onlosmakelijk verbonden aan mijn identiteit. I love it; ik ben bijna nog eens door de hele trilogie (voor het eerst in een decennium) en zal dat vast nog minstens één keer doen dit jaar. ‘Your words are as empty as your future. I am the Vanguard of your destruction.’
Sure, de laatste zinnen kunnen het thema zijn voor 2023.
